Samen spelen, samen delen

In het begin leek het ons onmogelijk. Mijn zoon, Lucas, was pas vier jaar oud, en ik herinner me nog goed dat hij het moeilijk vond om zijn speelgoed te delen. Elke keer als we speelden, eindigde het meestal in een strijd over wie met de favoriete auto mocht spelen of wie de grootste blok toren mocht bouwen. Het was frustrerend, zowel voor hem als voor mij.

Op een dag besloot ik dat het tijd was voor een verandering. Ik herinnerde me hoe belangrijk het was om te leren delen en samen te spelen, niet alleen voor zijn ontwikkeling, maar ook voor de band tussen ons. Dus vroeg ik Lucas om me te helpen bij het bouwen van een fort van kussens en dekens in de woonkamer. Zijn ogen lichtten op. “Ja! Dat willen we doen!” riep hij enthousiast. Maar toen hij merkte dat hij niet de enige baas was over de kussens, verschenen er rimpels van onzekerheid op zijn voorhoofd.

“Laten we het samen doen, Luc. Jij hebt de grote kussens en ik heb de kleine. We kunnen het samen sterk maken!” zei ik, terwijl ik hem hielp met het optillen van een zwaar meubelstuk. Ik zag dat hij aarzelde, maar langzaam begon hij in te stemmen. We werkten samen, telkens als er een verschil van mening was over hoe we verder moesten gaan, praatte ik met hem. “Als jij je idee deelt, kan ik het combineren met mijn idee,” zei ik. “Zo creëren we iets unieks!”

Langzaam maar zeker begon hij het te begrijpen. Terwijl het fort groeide, leerden we ook hoe we konden afwisselen. “Jij mag eerst door de ingang gaan!” bood ik aan, en hij glipte erdoorheen alsof hij de koning van het fort was. Bij elke vreugdevolle schaterlach van hem, voelde ik mijn hart warmer worden. Dit was niet meer alleen bouwen; het was het ontdekken van de vreugde van samen spelen.

Na de bouw was het tijd voor een spel. “Laten we een ruimtewezen verhalen vertellen binnen ons fort!” stelde ik voor. Lucas keek me met grote, opgewonden ogen aan en knikte enthousiast. We verzonnen samen verhalen, waarbij hij elke keer een stuk van de fantasie zijn eigen gaf. Het was alsof de zinnen die ik sprak, meer kleur kregen door zijn uitgebreide verbeelding.

Geleidelijk aan ontdekte ik dat door samen te werken, we veel sterker stonden. De spanning over wie wat mocht doen was vervaagd, en in plaats daarvan was er een gevoel van gemeenschap ontstaan. We deelden onze ideeën, onze lach en zelfs de kleine frustraties die soms opkwamen. Het was een prachtig proces van leren en groeien samen.

Aan het eind van de middag, terwijl we ons fort bewonderden, voelde ik een diepe trots in mijn borst. Lucas glimlachte naar me, en voor het eerst zei hij: “Papa, ik vond het leuk om samen te spelen.” Ik wist dat dit de eerste stap was naar een nieuwe manier van samenleven.

“Samen spelen, samen delen,” herhaalden we als een mantra. En zo, in dat gezellige fort van kussens, had ik mijn zoon geleerd dat het delen van momenten, verhalen en speelgoed, ons bond in een onbreekbare band. Het was de start van vele avonturen samen, waarbij het delen niet alleen iets was wat we deden, maar iets dat we echt waren.